شعر / محمد عبد الجواد
مساكم خميس
عروسة وعريس
ووردة فى جاكتة
وساعة وقميص
تصقف يا عمى
أطبل يا خال
ولو مصوا دمى
دى عالم شمال
يا أمى يا أبويا
يا صاحبى وأخويا
يا كل المعانى
فى لحظة رضاكم
بنسمع أغانى
كلام شكل تانى
فى خطبة رئيس
ولحظة غضبكم
دموعى تخاصمكم
وقلبى اللى ساعكم
بيفتح هويس
فتشرب فؤادة
فى دمى اللى سايح
وايتن وغادة
وحمدى وحمادة
شافوا شئ زيادة
فطلبوا البوليس
ونايب بلدنا
مبهدل ولادنا
وجاي يعاندنا
ودايما رخيص
وعايز يهيص
قلوع المراكب
تقابل مواكب
تودع مواكب
ونجم الكواكب
ينور بصيص
بنجرح فى روحنا
فتكبر جروجنا
وليل الحزانى
يهل فى سمانا
ويجي لسطوحنا
فيصبح غطيس
بنقتل وجعنا
ونشبع بجوعنا
ولو يوم رجعنا
وعطشك وجعنا
نهد الهويس
صبرنا وتعبنا
سافرنا وغيبنا
وقلة حياؤهم
بتقتل ادبنا
ونرجع نعانى
فى موقف عويص
حروف الدعابة
قتلها الكأبة
دموع السحابة
تزف العريس
بنحسب فرحنا
فتكبر جراجنا
يا تطلق سراحنا
ياتأسر فى روحنا
ولو ضاق براحنا
هنفتح هويس
ويعلى الهتاف
عشان اللى خاف
يدوق الجفاف
ويهتف بصوته
ضيعتنا يا عتريس
